Οι άνθρωποι γεννιόμαστε αυθεντικοί, ως παιδιά είμαστε κατά απόλυτο τρόπο ο εαυτός μας, δεν μας ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι ή πως φαινόμαστε. Άλλωστε δεν υπάρχουν πιο αυθεντικά και πιο ξένοιαστα πλάσματα από τα παιδιά.

Η ανατροφή μας όμως, το μεγάλωμά μας μέσα σε μια κοινωνία και ακόμη πιο σημαντικά, μέσα σε μια οικογένεια, παίζει σπουδαίο ρόλο στο κατά πόσο θα εξελιχθούμε σε ενήλικες που θα μας νοιάζει ιδιαιτέρως η γνώμη των τρίτων, το πώς φαινόμαστε, το πώς μπορεί να σχολιαστούμε. Αν για παράδειγμα η οικογένεια μας μας ασκεί έντονη κριτική, σε βαθμό που δεν νιώθουμε αποδεκτοί για αυτό που είμαστε, αν μας επισημαίνει συνεχώς πως πρέπει να δείχνουμε σοβαροί, μετρημένοι, να μην δίνουμε δικαιώματα, τότε μαθαίνουμε ουσιαστικά να παριστάνουμε έναν ρόλο, που θεωρούμε πως θα είναι καθολικά αποδεκτός και εμείς, αρεστοί στους άλλους. Φοράμε δηλαδή ένα προσωπείο που θεωρούμε πως οι άλλοι επιθυμούν να βλέπουν και μέσα από αυτό το πρίσμα πορευόμαστε συμπεριφορικά αλλά και στο κομμάτι των επιλογών της ζωής μας, με γνώμονα το τι θα πουν οι άλλοι.

Η γνώμη των τρίτων φαίνεται να μας ενδιαφέρει πολύ εξαιτίας της βαθιάς ανάγκης μας για αποδοχή αλλά και του σημαντικού φόβου επίκρισης, απόρριψης, εγκατάλειψης. Αυτοί ακριβώς οι φόβοι μας οδηγούν στο να μην εκφράζουμε ανοιχτά και ειλικρινά τα συναισθήματά μας, στο να μη βάζουμε όρια σε καταστάσεις και συμπεριφορές που παραβιάζουν τον χώρο μας, στο να μην κυνηγάμε τον άνθρωπο, την δουλειά,την ζωή που θέλουμε πάντοτε από τον φόβο πως θα κριθούμε για αυτό.

Ως αποτέλεσμα, οδηγούμαστε σε μια ζωή δανεική, σε μια ζωή που δεν επιθυμούμε εμείς αλλά θεωρούμε πως οι άλλοι επιθυμούν να ζήσουμε. Εσωτερικές συγκρούσεις, θυμός, αίσθημα κενού και ανικανοποίητου, αγχώδεις διαταραχές και κατάθλιψη είναι οι φυσικές συνέπειες μιας καθημερινότητας που δεν μας εκφράζει και που συνεχώς την περιορίζουμε και την αναπροσαρμόζουμε για να είναι αποδεκτή ή και θαυμαστή από τους άλλους.

Μια τέτοια ψυχολογία σαφώς ενθαρρύνεται σήμερα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μέσα από έναν αγώνα να αποδείξει ο καθένας πόσο τέλεια είναι η εικόνα του, η οικογένειά του, η ζωή του. Τα social media, το κυνήγι των likes, σκέπασε ακόμη περισσότερο την αλήθεια και την αυθεντικότητά μας όπως και τις στιγμές μας, αφού αντί να τις απολάυσουμε μας ενδιαφέρει να τις ανεβάσουμε σε ένα από αυτά τα μέσα, για να δείξουμε στους άλλους πόσο καλά περνάμε.

Για να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την ανάγκη μας να προβάλουμε μια συγκεκριμένη εικόνα στους άλλους, θα χρειαστεί να κοιτάξουμε μέσα μας και να αποφασίσουμε πως εμείς, οι στιγμές μας, οι επιλογές μας, μας είμαστε πιο σημαντικοί από τους άλλους. Σταματώντας να σκέφτεστε για κάθε τι «τι θα πει ο κόσμος» θα νιώσετε μια τεράστια ελευθερία και ανακούφιση, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, αφού το άγχος θα σταματήσει να σας κυριεύει και θα μπορέσετε να δείτε τη ζωή με πιο ξεκάθαρη οπτική. Από την στιγμή που σέβομαι τον εαυτό μου και τους άλλους, δε λογοδοτώ σε κανέναν για ό, τι αγαπώ, ονειρεύομαι και επιλέγω να ζήσω στην ζωή μου.